Vrouwe Sabine,

 

Wat me bijzonder geraakt heeft  is jouw openheid, transparantie, oprechtheid over jezelf, m.b.t. de ‘(gemoeds)toestand’ waarin jij je bevond en dit in alle eerlijkheid met alle lezers van de nieuwsbrief deelt;
zo spontaan en zonder franjes geschreven.

Jouw dankbaarheid en respect naar E., je mede-coördinator,

voor de samenwerking, voor de groeimogelijkheden, de kansen, de uitdagingen, …

 

Jouw woorden troffen me diep omwille van de herkenbaarheid,

alsof dit stukje tekst geschreven was voor mij door mij.

Niet dat ik zelf te kampen kreeg met een oogontsteking de voorbije maanden.

Wel dat ik zelf ook al maanden last heb met mijn ogen, het gevoel van voortdurend rond te lopen

met een beginnende verkoudheid die toch maar niet wil doorbreken. Ogen die constant vochtig staan,

ogen die tranen, ogen die – ook al is alles medisch in orde – me belemmeren om te lezen,

ogen die vermoeid zijn, ogen die me hoofdpijn bezorgen….

 

Het dringt nu ten volle tot mij door dat mijn ogen mij het voorbije jaar voortdurend

de boodschap hebben willen geven die jij, Sabine, zo krachtig verwoordt: heb oog voor jezelf!

 

Ik verstond de taal van mijn ogen niet, de taal van mijn lichaam niet meer,

was er niet klaar voor om het te begrijpen noch toe te laten,  maar begrijp het nu des te beter!

Er is geen weg meer terug…